در کتاب های تاریخی گوناگون، حکایت های فراوانی درباره مشورت کردن معصومین علیهم السلام با یارانشان دیده می شود. پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله در پیشامدهای گوناگونی چون غزوه ها، اختلاف های قبیله ای و دیگر مسائل اجتماعی عموم، با یارانشان بنابر نص آیه «و شاوِرْهُمْ فی الاَْمْر» رایزنی می کرد. فضیل بن یسار یکی از یاران امام جعفر صادق علیه السلام می گوید: «حضرت درباره مسئله ای از من نظر خواست. به ایشان عرض کردم: خداوند شما را نیک بدارد، فردی چون شما با شخصی چون من مشورت می کند؟ حضرت فرمود: بله، هرگاه لازم باشد، از تو نظر می خواهم.» با آنکه ائمه علیهم السلام از آسمانی برخوردار بودند، به دستور الهی همواره می کوشیدند از میان اطرافیانشان با کسانی که شرایط رایزنی را دارند، مشورت و هم فکری کنند. امام رضا علیه السلام نیز می فرماید: «پدرم با سیاه سودانی مشورت می کرد. وقتی سبب را از ایشان پرسیدند، فرمود: شاید خداوند خیر را بر زبان وی جاری سازد».
اهل بیت علیهم السلام با هم فکری و مشورت کردن با دیگران، در عمل، اهمیت والای این مسئله را به همگان گوشزد کرده اند.
نظرات شما عزیزان: